जब देखि सहरको, भ्रम मनमा टुटेको छ
न सोध भो मलाइ, कस्ले कति लुटेको छ

के भनुं म कसरी ,वर्णन गरुं जिन्दगीको
आज आफ्नै प्रछायाँ,आफैँ सँग छुटेको छ

जिउनु यो जिन्दगी,बोझ भा'छ आफैँलाई
मृत्यु रोजौं नियति ,जीवन सँग जुटेको छ

बाँच्नु मेरो बाध्यता,भारी बोझ हो आफैँमा
के गरुं म सामुन्ने,आफ्नै अर्थी उठेको छ